Daj sobie przestrzeń na własny oddech życia, skupiając uwagę na chwili obecnej.
Często w pracy z innymi, z sobą wracam do metafory, bajki:) o dwóch połówkach jabłka…
i pytam czy połowa człowieka jest wstanie żyć, jeść, pracować, kochać się, spać, rodzic dzieci……tworzyć nowe projekty?
Być może i Ciebie odpowiedz zainspiruje…
W relacji z sobą, z dzieckiem, z partnerem… z innymi nie chodzi o to by była jakaś, chodzi o to by była prawdziwa – tworzona chwilą obecną zamiast z wzorca jak ktoś, gdzieś kiedyś… „za lasami za górami” 
Dookoła wiele się słyszy jak powinno być, są nawet testy sprawdzające czy pasujecie do siebie… czy jesteś dobrym rodzicem, przyjacielem, szefem, kochankiem itd… Jedna wielka instalacja iluzji (jak wirus w komputerze) o idealności czyli porównywaniu do czegoś co w prawdziwym życiu nie istnieje. I tak wpadamy w klatkę pod tytułem ma być jak u innych i tracimy z oczu własną przestrzeń tworzenia… skupiając się w większości na brakach: brakuje mi tego jak ktoś, nie mam tego, nie chodzimy za rękę po ulicy jak Kowalscy, nie wyjeżdżamy na wakacje jak Iksińscy, nasze dziecko nie ma takich ocen jak Zbyszek od Nowaków itd… itd…itd…
Nie mamy jak ktoś – BO NIE JESTEŚMY TYM KIMŚ i kropka!!!!
Wszystko z nami jest w porządku.
Pamietajmy szkoda życia, by być jak ktoś, my nie jesteśmy tym kimś i widzimy tylko promil widoczny na zewnątrz stop klatki.
Tak jak nie ma dwóch takich samych minut… chwil życia, tak nie ma dwóch takich samych drzew, kamieni a co oczywiste – nie ma dwóch takich samych ludzi czyli nie ma dwóch oddzielnych połówek jabłka, które tworzą idealną parę. NO NIE! NIE!
Każdy z nas jest całością, kompletny, „całym jabłkiem”, z własnym sercem, z własnymi oczami i uszami, z własnym głosem.
Kochajmy siebie tacy jacy jesteśmy, a zaczną być obecni w naszym życiu ludzie którzy pokochają prawdziwych nas, zamiast własną iluzje, wyobrażenie na nasz temat, gdzie na każdym kroku oceniają, krytykują, że nie jesteśmy tacy jak oni by chcieli żebyśmy byli…
Życie nie jest idealne – jest prawdziwe i tworzy się w chwili obecnej. Doceniajmy własną prawdziwość, własny głos serca i podążamy za jego głosem.
Każdy z nas jest jedyny taki na świecie i to jest największy dar… to nas wyróżnia.
Czy według Ciebie połowa człowieka jest wstanie żyć, jeść, pracować, kochać się, spać, rodzic dzieci……?
Odpowiedz jest początkiem fascynującej przygody życia…
Pozdrawiam Cię z mojej drogi 
Joanna